Zanzibar- Tanzania co warto zobaczyć

Zanzibar co warto zobaczyć?

Zanzibar to rajska wyspa położona na Oceanie Indyjskim. Należy w całości do Tanzanii. A wszystko dzieje się tu w rytmie pole, pole czyli powoli, powoli- spokojnie. Nieraz pewnie usłyszycie te słowa od sympatycznych lokalsów. Nie zdziw się jak na obiad będziesz czekać godzinę, a na deser ze dwie, bo dopiero będą go dla Ciebie piekli. Na Zanzibar jedzie się przede wszystkim, aby obejrzeć piękne plaże i zrelaksować się . Tydzień na Zanzibarze dzielimy na pół w Stone Town i pół w Jambiani.

Zanzibar jak tam dojechałam?

Ja z racji ograniczonego czasu przyleciałam z Nairobi linią Kenia Airways koszt około 360 $ w dwie strony. Najtańszą opcją jest przypłynięcie z Dar el Salaam promem-około 30 $ stronę. Wiza na Zanzibar czyli wiza tanzańska to koszt 50$, bez problemu wyrabia się ją na lotnisku, jeżeli przylatujesz z innych krajów afrykańskich jak ja, potrzebna jest także szczepionka na żółtą febrę. Występuje zagrożenie malarią, jednak nie jest wielkie. Ja nie zdecydowałam się na przyjmowanie profilaktyki anty malarycznej.

Zanzibar atrakcje

1. Stone Town nocny targ Forodhani Gardens – warto spróbować świeżych krewetek oraz soku z trzciny cukrowej. Rozpoczyna się codziennie po zachodzie słońca

2. Prison Island– warto popłynąć na sąsiednią wysepkę. Można poobserwować wielkie żółwie

3. Spice tour– wizyta na farmie przypraw, można spróbować wiele owoców i zobaczyć jak rosną przyprawy.

4. Jozani Forest – dżungla zamieszkała przez endmeiczne małpki- gerezy. Koszt 10 $

Zanzibar mieszkańcy- jacy są?

Mieszkańcy Zanzibaru są bardzo sympatyczni i gadatliwi, ciężko przejść ulice Stone Town samemu. Co chwilę ktoś Cię zagaduje i proponuje wycieczkę tudzież coś innego, niektórzy tracą zainteresowanie jeśli wyrażamy niecęć do wycieczki, a niektórzy nic nie proponują chcą po prostu sobie pogadać. Wszechobecne jambo! czyli cześć bombarduje Cię z każdej strony. W Jambiani podobnie. Pytają skąd jestem, co tu robię, jak się mam, pytają o moje życie, o Europę, snują marzenia o opuszczeniu Zanzibaru. Widać, że życie nie jest tu zbyt łatwe. Niektórzy deklarują chęć posiadania dzieci  oraz składają oferty matrymonialne.

Na Zanzibarze można dostrzec wiele biedy. Dzieci latają bez butów w za dużych ubraniach, czasem pytają czy mam  długopis. Są jednak uśmiechnięte. A w miejscowym sklepie brak wody i półki świecą pustkami.

Udało mi się odwiedzić także szkołę w Jambiani. Rozmawiamy chwilę z nauczycielką i składamy datki- 50 zeszytów i 50 długopisów i wór lizaków. Niestety trafiłyśmy na dzień egzaminów i nie możemy podejrzeć żadnej lekcji. Oglądamy jednak klasy. Klasa, tak inna od mi znanej. Puste szare ściany i brak krzeseł, a po chwili na szkolny dziedziniec wysypują się młodzi uśmiechnięci mieszkańcy Zanzibaru.

Drugą część wyjazdu spędzam niezwykle leniwie, czytam książki, opalam się, pływam, rozmyślam. Trochę jak nie ja, ale zanzibarski klimat już mnie przesiąknął. Hakuna matata! Pole,pole – czyli nie ma problemu, spokojnie, powoli. Taki staje się z dnia na dzień mój rytm życia.

O moich innych podróżach  po Afryce przeczytasz tutaj

I jak Wam się spodobał Zanzibar?